Wat reizen mij bracht

Ik denk dat ik een jaar of 5 was toen Boukje onze prachtige Friese merrie voor het hek stond. Via de 5 planken van het hek klom ik naar boven, strekte mijn handen uit en greep mij vast aan Boukje’s geweldige bos zwarte manen. Mijn lijf spande zich en ik hield mijn adem in. Met al mijn kracht duwde ik mijzelf vanaf haar schoft omhoog en sloeg een been over haar rug. Daar zat ik dan hoog boven op haar rug! Mijn hart klopte nog in mijn keel en de wind speelde met mijn haren. De zon brandde op mijn gezicht en toen Boukje de eerste stappen zette, werd alles in mijn lijf warm; We gingen op reis!

Terwijl de warmte van haar lijf mij bereikte, ontspande mijn lichaam en kwam er een ongelofelijk gevoel van vrijheid en vertrouwen over mij heen. Ik keek uit over groene weilanden vol paardenbloemen en madeliefjes. Het geluid van de scharrelende kippen verstomde en ik waande mij langzaam maar zeker in een totaal nieuwe wereld. Met elke stap die Boukje zette, voelde ik de ruimte in mijn hart groter worden. De adrenaline begon op te borrelen en mijn fantasie nam mij mee naar geurende naaldbossen en verlaten steppen. Soms galoppeerden wij door de wind langs de ruige golven van de zee…”Caja!” ruw verstoord keek ik op en zag mijn vader op nog geen 5 meter afstand van het hek staan.

Ik was 19 jaar en met mijn rugzak op zwaaide ik nog een keer naar mijn vrienden en familie. Mijn hart klopte in mijn keel en toch wel enigszins gespannen liep ik door de douane, op weg naar een andere onbekende wereld. Op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte en de warme wind mijn lichaam voelde strelen, drongen zoete, scherpe en onbekende geuren mijn neus binnen. Er kwamen nieuwe geluiden op mij af in een taal die ik niet begreep en toen voelde ik weer dat ene gevoel. Dat gevoel van vertrouwen en vrijheid, dat ervoor zorgde dat ik mij intens gelukkig voelde. Dat gevoel van vrijheid geeft mij kracht, maakt mij nieuwsgierig en laat mij letterlijk grenzen opzoeken en oversteken.

Zo stond ik in Nieuw-Zeeland aan de kant van de weg te liften. Het was heel warm en mijn rugzak was veel te zwaar. Ik plofte neer op mijn rugzak en hoorde de stem van mijn moeder; “Pas je wel op Caatje.” Mijn gedachten dwaalden af naar thuis,  tot ik opschrok van een vriendelijke stem. Een oude vrouw keek mij glimlachend aan en vroeg of alles goed was. Ik keek naar haar mooie gegroefde en bruingebrande gezicht met glinsterende helblauwe ogen, die mij nieuwsgierig aankeken. Ik kreeg een warm gevoel van binnen en glimlachte terug. Ik legde uit dat ik opweg was naar het noorden hopend op een lift. Ze keek mij vastberaden aan en voorspelde mij dat dat zeker ging lukken. Ze reikte in haar mand en legde een glimmende rode appel in mijn hand. Ze keek mij aan, draaide zich om en liep weg waarna ik haar ontroerd nakeek. Nog voor ik op kon kijken, stopte er een auto en een vriendelijke man vroeg waar ik heen ging. 

Voor ik het wist, zat ik naast hem en waren we op weg naar zijn bedrijf. Hij was ervan overtuigd dat daar vast iemand was, die mij mee kon nemen. Na wat heen en weer bellen, was de persoon in kwestie helaas al weg maar zijn secretaresse zou mij naar een goed liftpunt brengen. De vriendelijke man drukte mij een papiertje in mijn hand en zei; ‘Mijn vakantiehuisje staat in het noorden en op dit briefje staat getekend waar de sleutel ligt plus het telefoonnummer van mijn ouders, die er vlakbij wonen. Ga er rustig een paar dagen zitten en bel mijn ouders want mijn vader zal het geweldig vinden om je mee uit vissen te nemen. Op haar beurt is mijn moeder een van de beste koks van het noorden. Nadat zijn secretaresse mij een goede reis had gewenst, was ik nog in gedachten verzonken toen er opnieuw een auto stopte…

Grenzen verleggen, grenzen opzoeken, vrijheid, kracht, verbinding, verbinding met mezelf; op dat moment realiseerde ik mij dat ik dit gevoel vaker wilde voelen, erop wil vertrouwen en het vast wil houden. Maar zoals velen zullen herkennen dat meestal niet alles loopt zoals je het voor ogen hebt, is ook het terugkomen bij dit gevoel mij niet altijd even makkelijk afgegaan. 

Net zoals op 5-jarige leeftijd de stem van mijn vader mij met alle overtuiging liefdevol doch resoluut terughaalde naar de realiteit, hebben situaties, prikkels, aannames of overtuigingen er meer dan eens voor gezorgd dat ik mijn eigen gevoel, mijn kern, de werkelijke essentie ben kwijtgeraakt. Dit kostte zowel enorm veel energie als tijd, net zoals de natuur ook elk seizoen nodig heeft om te kunnen groeien, bloeien, herstellen en rust te nemen. 

Het op reis gaan in en met mijzelf maakt dat ik steeds beter en sneller in staat ben om terug te keren naar de kern. Het werkelijk de deur achter je sluiten en wel zien waar je uitkomt, geeft ruimte en wakkert mijn nieuwsgierigheid aan naar de wereld, naar personen en naar mijzelf. Door mijzelf te verbinden met de natuur en daardoor met mijzelf, straal ik dit uit. Net als een steentje dat je in een plas water gooit, ontstaan rondom datzelfde steentje kringen, die zich vermeerderen en een steeds groter oppervlak beslaan. 

Zo is het dus ook met de mensen die om je heen staan; als je in verbinding staat met jezelf, straal je dit uit naar je omgeving. Reizen gaat voor mij vooral over ontmoeten en verbindingen aangaan. Ik weet dat als ik vanuit mijn essentie leef, ik een krachtige verbinder ben. 

Reizen is luisteren naar het ritme van de natuur als ook luisteren naar je eigen ritme, als liefde voor jezelf en alles en iedereen om je heen. Reizen is voor mij thuiskomen